Μία συνάδελφος σήμερα βρήκε τραγικό τέλος σε ένα σχολείο της Ανατολικής Θεσσαλονίκης. Μια συνάδελφος που έκανε αυτό που κάνουμε οι περισσότεροι στα σχολεία μας. Προσπαθούσε να στολίσει το Χριστουγεννιάτικο δέντρο στο σχολείο της. Σε μια μεσοαστική περιοχή, ένα όμορφο Δημοτικό Σχολείο, σχετικά νέο, έκρυβε θανάσιμη παγίδα για τη συνάδελφό μας που ανέλαβε το έργο του στολισμού.Υποχώρησε ένα πάτωμα, μια ψευτοκατασκευή όπου αποθηκεύονταν τα στολίδια του σχολείου.
Θα μπορούσε κανείς να θέσει ερωτήσεις για την ασφάλεια των σχολείων μας, εξάλλου όλοι γνωρίζουμε τους κινδύνους που καθημερινά αντιμετωπίζουμε. Θα μπορούσε να αποτελέσει το τραγικό της τέλος την απαρχή επαναπροσδιορισμού των όρων ασφαλείας στα σχολεία μας. Θα μπορούσε κανείς να καταλογίσει ευθύνες ή να αναζητήσει έστω ευθύνες. Θα μου αρκούσε για την ώρα, μια παραίτηση! Μια παραίτηση ενός ανευθυνοϋπευθύνου που δεν ήλεγξε, που δεν εκπόνησε μελέτη ελέγχου των κτιριακών υποδομών, που δεν προειδοποίησε το Υπουργείο και τις υπηρεσίες του.
Κατά το σύνηθες, η ζωή συνεχίζεται. Έτσι γίνεται πάντα. Η ζωή συνεχίζεται ενώ μια νέα γυναίκα, νέα συνάδελφος, μια συνάδελφος απλά στην τελική, χάθηκε μέσα στο επαγγελματικό της περιβάλλον από αμέλεια ανθρώπων και θεσμών. Μήπως δεν πρόκειται για εργατικό ατύχημα; Μήπως εργατικά ατυχήματα είναι μόνο όσα γίνονται από μηχανές ή σε εργοτάξια; ΑΠΟΡΩ πως θα πάμε αύριο στα σχολεία μας να δουλέψουμε κανονικά, όταν μαθητές, συνάδελφοι και η οικογένεια της άτυχης συναδέλφου θα την αποχαιρετούν.
Αισθάνομαι πικρία και θυμό, λόγοι αρκετοί για να μην γράψω περισσότερα. Μαρία, Γεωργία, Παναγιώτα, Σοφία, Ευαγγελία....δεν έχει σημασία το όνομα της συναδέλφου. Μόνο μια ευχή έχει σημασία. Η μνήμη των παιδιών της να είναι γεμάτη για τη μητέρα που έχασαν νωρίς και κυρίως άδικα.
Καλό σου ταξίδι συναδέλφισσα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου