ΜΙΣΘΟΙ ΒΟΥΛΓΑΡΙΑΣ; ΜΗΠΩΣ...

Από το φθινόπωρο του 2010 όλοι οι Έλληνες και φυσικά οι εκπαιδευτικοί ζούμε την πλήρη μισθολογική απαξίωσή μας. Ο μισθός μας έφθασε σε επίπεδα επιδόματος. Όχι ρητορικά συνάδελφοι, πραγματικά, με όρους της ελληνικής πραγματικότητας. Ο μισθός ενός Γενικού Γραμματέα Υπουργείου, με πλήρως αξιοκρατική επιλογή (!!!), ανέρχεται σε 5.000 ευρώ μικτά. Στις 5.000 ευρώ συμπεριλαμβάνεται επίδομα θέσης ευθύνης ύψους 1.000 ευρώ μικτά. Στις 5.000 ευρώ δεν συμπεριλαμβάνονται επιδόματα άλλου είδους, οικογενειακό, τέκτων, μεταπτυχιακών και διδακτορικών σπουδών (αλήθεια έχει κάποιος Γενικός ή Ειδικός Γραμματέας διδακτορικό;) κ.α. Κατά συνέπεια, όταν ο μισθός των εκπαιδευτικών είναι μεταξύ 850 ευρώ έως 2000 ευρώ μικτά, μπορούμε λογικά να τον ονομάζουμε ''μισθό-επίδομα''. 

Τα τελευταία χρόνια, ιδιαίτερα αφότου ξέσπασε η ''κρίση'' (ιδεών, πολιτικής, ηθών και ήσσονος σημασίας η δημοσιονομική) οι φωνές εκδίκησης κατά των εκπαιδευτικών και των πλουσιοπάροχων αμοιβών τους κυριάρχησαν. Πρόκειται για τη γνωστή λογική ''να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα''. Εύκολη λεία στην απύθμενη ελαφρότητα των μέσων ενημέρωσης με επιχείρηματα: 3 μήνες κάθονται, εργάζονται 25 ώρες την εβδομάδα και μόνο για 130 ημέρες το χρόνο. Για την ακρίβεια δεν θεωρούμασταν ''πλούσιοι'', αλλά ''ευκατάστατοι''. Επίσης, δεν θεωρούμασταν λειτουργοί, αλλά δημόσιοι υπάλληλοι. Κεραυνοί απαξίωσης εναντίον των ''ευκατάστατων'' εκπαιδευτικών που τολμούσαν να απεργήσουν, να πάνε σε Γενική Συνέλευση του συνδικαλιστικού τους οργάνου κ.α. 

Οι ''ευκατάστατοι'' λοιπόν εκπαιδευτικοί, όλοι εμείς, ζούσαμε πλουσιοπάροχα με τα 800 ευρώ (νεοδιόριστος) και τα 1250 ευρώ η πλειοψηφία ημών. Είναι έτσι όμως; Με στατιστικά στοιχεία της Ε.Ε. για το 2008 οι Έλληνες εκπαιδευτικοί πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης βρίσκονταν στη μέση ακριβώς της σχετικής λίστας αμοιβών στην Ευρώπη. Οι μικτές μηνιαίες αποδοχές του Έλληνα εκπαιδευτικού υπολείπονταν σημαντικά από τις αποδοχές του Ιταλού συναδέλφου, του Ολλανδού, του Ουαλού, του Δανού, του Γερμανού, του Βέλγου κ.α. Κατώτερες αποδοχές από του Έλληνα εκπαιδευτικού πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης είχαν χώρες όπως: Βουλγαρία (ουραγός στη λίστα), Πολωνία, ΠΓΔΜ, Ουγγαρία, Σερβία, Τσεχία, Πορτογαλία κ.α. Συγκρίνοντας το ΑΕΠ της χώρας και το κατά κεφαλή εισόδημα το 2008 με το αντίστοιχο των χωρών που άμειβαν καλύτερα τους εκπαιδευτικούς τους, προκύπτει, από το 2008 ακόμα, μια σαφής υποαμοιβή των εκπαιδευτικών της χώρας. Αντίστοιχα, η ''οροφή'' του μισθού του Έλληνα εκπαιδευτικού, στο τέλος της επαγγελματικής του σταδιοδρομίας, υπολείποταν σημαντικά από την αντίστοιχη ''οροφή'' του Πορτογάλου και του Κύπριου συναδέλφου, ενώ το χάσμα ως προς τις χώρες που ήδη προηγούνταν στον εναρκτήριο μισθό δυσθεώρητο (μέσος όρος μικτού μηνιαίου μισθού στο τέλος της καριέρας ενός εκπαιδευτικού στις χώρες Βέλγιο, Ολλανδία, Δανία, Σκωτία, Αυστρία και Φινλανδία άνω των 3.000 ευρώ). 

Ως προς τις ώρες εργασίας μας υπερβαίναμε το μέσο όρο της Ευρωπαϊκής λίστας που βρισκόταν στις 22 ώρες! Αυτό για όσους πονηρά διαρρέουν σκέψεις ''διεύρυνσης'' του ωραρίου μας. 

Φτάνουμε στο σήμερα! Συγκεκριμένα για το οικονομικό έτος 2011-2. Μέσο ετήσιο ακαθάριστο εισόδημα νεοδιοριζόμενου εκπαιδευτικού στην Ελλάδα 22.213 ευρώ (προσοχή συμπεριλαμβάνονται οι εισφορές). Αντίστοιχο ποσό στη Βουλγαρία 10.405 ευρώ, στην Πολωνία 22.170 ευρώ, στην Πορτογαλία 34.727 ευρώ, στη Σλοβακία 13.968 ευρώ, στη Δανία 46.152 ευρώ και στην Αγγλία 41.304 με τη λίστα της απόγνωσης να συνεχίζεται στο ίδιο μοτίβο. Τα στατιστικά δεδομένα δεν συμπεριλαμβάνουν τις επιπρόσθετες μειώσεις που επήλθαν εντός 2012, καθώς και τα συζητούμενα, μάλλον δεδομένα μέτρα, ''απαλλαγής'' μας από το βάρος των χιλίων ευρώ που λαμβάναμε για δώρα και επιδόματα. Με απλά μαθηματικά προκύπτει πως η αντίστοιχη λίστα αμοιβών μας θα μας βρει στην τελευταία θέση με τους Βούλγαρους συναδέλφους μας. Μόνο που και πάλι εμείς θα υποφέρουμε, αφού εκεί η βενζίνη έχει 2,65 λέβα το λίτρο (περίπου 1,33 ευρώ), το ψωμί 0,50 λέβα (περίπου 0,26 ευρώ), το παιδικό γάλα στη μισή τιμή από το ελληνικό, τα μακαρόνια 0,75 λέβα (περίπου 0,36 ευρώ) και πάει λέγοντας.

Τελικό συμπέρασμα. Πάμε στη Βουλγαρία; Όχι συνάδελφοι. Δεν θα κάνουμε τη χάρη σε κανέναν! Δεν χαρίζουμε σε κανέναν την αξιοπρέπειά μας. Δεν χαρίζουμε σε κανέναν την επαγγελματική μας επιλογή. Ελπίζουμε και θα βρούμε λύσεις για ένα μέλλον αντάξιό μας, αντάξιο των προσδοκιών μας και των δυνατοτήτων μας.