Η απεργία της 18ης Οκτωβρίου ήταν Γενική και ιδιαίτερα σημαντική, καθώς ίσως ήταν η τελευταία για το 2012. Στην απεργία συμμετείχε το συνδικαλιστικό δευτεροβάθμιο σωματείο μας, η Δ.Ο.Ε. και ως εκ τούτου και εμείς, το πρωτοβάθμιο, δηλαδή, σωματείο. Επικοινωνιακά είχε οργανωθεί καλά, αλλά οργανωτικά, προφανώς όχι. Η απεργία έπρεπε να αποφασισθεί από τη βάση, από τα πρωτοβάθμια σωματεία και να έχουν προηγηθεί ενημερωτικές συνελεύσεις, σε ότι έχει να κάνει με εμάς, με τους συναδέλφους του Νομού Χαλκιδικής.
Ως μέλος του Δ.Σ. του Σωματείου μας, συμμετείχα τόσο στα κλιμάκια ενημέρωσης σε σχολεία των Νέων Μουδανιών και του Δήμου Σιθωνίας, αλλά και στην ίδια την απεργία. Στα κλιμάκια ενημέρωσης, συμμετέχοντας για πρώτη φορά, αναγνώρισα το αυτονόητο συζητώντας με τους συναδέλφους, την απόγνωση και τον ατομισμό. Απόγνωση για όσα έχουν συμβεί τα τελευταία 3 χρόνια στην καθημερινή τους διαβίωση και στην επαγγελματική τους αξιοπρέπεια. Ανήσυχοι, για το παρόν, φοβισμένοι για το μέλλον. Παράλληλα, ανέγνωσα μια μοναχικότητα, έναν ατομισμό. Μοναχικότητα γιατί έπαψαν να πιστεύουν στις πολιτικές δυνάμεις με τις οποίες συντάχθηκαν σταθερά ή περιστασιακά, τοποθετώντας τους στους υπονομευτές της ζωής τους. Διέκρινα ατομισμό, ως αποτέλεσμα του φόβου επί των επερχόμενων και της αδυναμίας εκπροσώπησης του αισθήματος δικαίου που έχει καταλυθεί. Μόνοι τους εναντίον όλων. Η άποψη ''και τί θα γίνει αν απεργήσω μια μέρα'' ακούγεται ηχηρά απλουστευτική, αλλά τόσο ειλικρινής.
Χάθηκε συνάδελφοι η οχύρωσή μας. Χάθηκε η αγωνιστικότητά μας. Μείναμε μόνοι μας, καθένας μας, απέναντι σε εχθρούς. Η ιστορία τελικά επιβεβαιώνεται, ''τα κάστρα πέφτουν από μέσα''.
Η θέση μου, για όποιους ενδιαφέρονται για την απεργία που πέρασε στη λήθη.
Διαφωνώ κάθετα, το ανέφερα στην εκλογοαπολογιστική της 9ης Οκτωβρίου, με πυροτεχνήματα απέναντι σε βόμβες ναπάλμ. Διαφωνώ με τσιρότα σε πολυτραυματία. Διαφωνώ σε κινητοποιήσεις που βάζουν ταφόπλακα στην αγωνιστικότητά μας. Κλήθηκα, στο πλαίσιο της απαιτούμενης συμμόρφωσης προς τις αποφάσεις της Δ.Ο.Ε. και το πρωτοβάθμιο σωματείο μας, να συμμετάσχω στα κλιμάκια ενημέρωσης των συναδέλφων. Βρέθηκα να τοποθετούμαι ενάντια σε αντίστοιχες απεργίες μίας ή δύο ημερών, όταν το διακύβευμα είναι η ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΜΑΣ. Έκανα ξεκάθαρο πως πρέπει να συζητήσουμε για αγώνα διαρκείας, στον οποίο θα ματώσουμε οικονομικά, αλλά θα διασώσουμε την αξιοπρέπειά μας. Βρέθηκαν ορισμένοι ''πονηροί'' να με ρωτούν πώς είναι δυνατόν να είμαι ''ενάντιος σε μια απόφαση του σωματείου για απεργία ως μέλος του Δ.Σ. και να το λέω κιόλας'', αδιαφορώντας για τη συνέχεια της σκέψης μου, ΑΓΩΝΑΣ ΜΕΤΩΠΙΚΟΣ. Φαντάζομαι στην ίδια θέση βρέθηκαν και τα λοιπά μέλη του Δ.Σ. που υποχρεώθηκαν σε συμφωνία προς το ανώτερο όργανό μας και φυσικά υποχρεωτική απεργία.
Στο εξής καθένας θα πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες του. Καθένας μας. Όλοι μαζί μπορούμε να στείλουμε ηχηρό μήνυμα, να δείξουμε πως πρώτοι εμείς σεβόμαστε τους εαυτούς μας. Όσο όμως, παραμένουμε σε ημίμετρα και κορυφώσεις του αγώνα μας με 24ωρη διάρκεια, λυπάμαι, χαρίζουμε το τελευταίο όπλο διαμαρτυρίας μας. Επιτυχημένη ή αποτυχημένη η απεργία; Προφανώς όλοι το γνωρίζετε.
Από την ημέρα ανακοίνωσης της απεργίας ταλανίζομαι με αυτές τις σκέψεις. Απέφυγα τη δημόσια τοποθέτηση πριν την απεργία για να μην χαρακτηρισθώ από τους ''πονηρούς'' ως ''υπονομευτής''. Απέφυγα πέντε μέρες τώρα να σχολιάσω, αφήνοντας το χρόνο να κατευνάσει το θυμικό μου. Ήταν και η τελευταία φορά που το έκανα. Σε αυτό το Δ.Σ. μπήκα για να είμαι ανεξάρτητος και να εκφράζομαι ανεξάρτητα, πολέμιος σε όποιον συνειδητά ή ασυνείδητα βλάπτει τα συμφέροντα του κλάδου μας και την αξιοπρέπειά μας. Πολέμιος στους ''πονηρούς'' που θέλουν εκτόνωση του αγώνα μας με σφενδόνες, όταν οι άλλοι κρατούν χειρομβοβίδες. Έλεος πια!
Νίκος Ουδατζής
ΠΕ60 Νηπιαγωγός
2ο Ολοήμερο Νηπιαγωγείο Νέου Μαρμαρά
Μπράβο συνάδελφε! Μπράβο για το θάρρος και την καθαρότητα σκέψης και λόγου.
ΑπάντησηΔιαγραφή